ಭೂತಕಾಲ ಕಳೆದುಹೋಗಿದೆ, ವರ್ತಮಾನವು ಹೋಗುತ್ತಿದೆ ಮತ್ತು ನಾಳೆ ಎಂಬುದು ನಾಡಿದ್ದಿನ ಹಿಂದಿನ ದಿನವಾಗಿದೆ. ಹಾಗಾದರೆ ಯಾವುದರ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಏಕೆ ಚಿಂತಿಸಬೇಕು? ಇದೆಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ದೇವರಿದ್ದಾನೆ.
ಜೀವನವೆಂಬುದು ಸರಿಯಾದ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡುವುದು ಮತ್ತು ಮುಂದುವರಿಯುವುದು.
ಬರವಣಿಗೆಯಿಂದ ನೀವು ಬರಹಗಾರರಾಗುತ್ತೀರಿ. ಇದು ಒಂದು ಯೋಗ.
ಇದು ನನ್ನ ಮಗು. ನಾನು ಅದನ್ನು ನೆಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಅದು ಬೆಳೆಯುವುದನ್ನು ನಾನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ನನಗೆ ಅದು ಬಹಳ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. ಅದನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಬೇಡಿ.
ಸಾವು ಮತ್ತು ಅದರ ಸಹವರ್ತಿಗಳು ಆರಂಭಿಕ ಆಘಾತದ ನಂತರ ನಿರ್ದಯತೆಯನ್ನು ಉಂಟು ಮಾಡುತ್ತವೆ.
ನಿಷ್ಠೂರ ಸತ್ಯವನ್ನು ಹೇಳುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ವಿಶ್ವಾಸಾರ್ಹತೆಯನ್ನು ನಾವು ಯಾವಾಗಲು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತೇವೆ.
ಸ್ನೇಹವು ಅದೇ ಹುಚ್ಚು ಎತ್ತರವನ್ನು ತಲುಪದಿದ್ದರೂ ಪ್ರೀತಿಯಂತೆ ಮತ್ತೊಂದು ಭ್ರಮೆಯಾಗಿತ್ತು. ಜನರು ತಾವು ಸ್ನೇಹಿತರೆಂದು ನಟಿಸಿದರು, ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಅವರು ಸಂದರ್ಭಗಳ ಬಲದಿಂದ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿಸಲ್ಪಟ್ಟರು.
ನಮಗೆ ಅಹಿತಕರವಾದ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಹೇಳುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ನಿಷ್ಠುರತೆಯನ್ನು ನಾವು ಯಾವಾಗಲೂ ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತೇವೆ.
ಟೀಕೆಗಳನ್ನು ಯಾರೂ ಇಷ್ಟು ಲವಲವಿಕೆಯಿಂದ ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಉಚ್ಚರಿಸುವ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅಥವಾ ಅದನ್ನು ಆಹ್ವಾನಿಸುವ ಮನುಷ್ಯನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅರ್ಥವಲ್ಲ.
ಕೆಲವು ವಿಷಯಗಳು ಪದಗುಚ್ಛದಲ್ಲಿ ಕೆಟ್ಟ ಮೈಬಣ್ಣವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ, ಆದರೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಿರುಪದ್ರವವಾಗಿ ಉಳಿಯುತ್ತವೆ.
ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡುವುದು ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅರ್ಧದಷ್ಟು ಗೆಲುವು.
ಪ್ರಯಾಣಿಕರು ಉತ್ಸಾಹಭರಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ನೋಡಲು ಏನನ್ನಾದರೂ ಹೊಂದಿರುವವರೆಗೆ ಅವರು ಯಾವುದೇ ಅನಾನುಕೂಲತೆಯನ್ನು ಲೆಕ್ಕಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
ಆಳವಾದ ತಗ್ಗಿಸಲಾಗದ ಒಂಟಿತನವು ಜೀವನದ ಏಕೈಕ ಸತ್ಯವಾಗಿದೆ.
ಸಮಾಜವು ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕ ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಒತ್ತಡ ಹೇರುತ್ತದೆ. ಕಳೆದ ಅರ್ಧ ಶತಮಾನದ ಪ್ರಗತಿ ಎಂದರೆ ಕಪ್ಪೆ ತನ್ನ ಬಾವಿಯಿಂದ ಹೊರಬಂದ ಪ್ರಗತಿ.
